رضا افضلی     

انسان

شنيده بوي رطوبت، ز بامِ ابر دو بالم

نه بيمِ نيزه ی برقم، نه باكِ تيغِ هِلالم

دلِ زمان به تضرّع دگر به رحم نيايد

اگر چو ابر بگريم، وگر چو رعد بنالم

منم كه اسبِ قَدَر را به زيرِ پاي درآرم

منم كه فاتحِ قفل خزانه هاي محالم

به چشمِ خويش ببينم، بهارِ روزبهي را

شود درخت بزرگي، پر از شكوفه، نهالم

شوم شبانِ بزرگِ هزار گلّّه ی اختر

رَسَم به قلّه ی دوري كه رفته است خيالم

چنان به اوج زنم پر به بالِ دانش و رويش

كه آفتاب بسوزد، ز پُر تواني بالم

چنان به ميوه نشينم، كه خوشه هاي ستاره

به شاخه هاي طراوت، شود چو ميوه ی كالم

لبِ كتاب بگويد، سخن خموش برآيم

شنيده گوش نگاهم، از او جوابِ سؤالم

به جرعه هاي زلالِ بخيلِ چاه چه حاجت

مرا كه در خنكايِ هزار جوي زلالم    

                                         رضا افضلی 24/11/64

     حدود ۲۳ سال است از سرودن این شعر که از یک غزل استاد محمد قهرمان استقبال شده است می گذرد.با شادی فراوان و هم زمان با تحصیل مهندس روزبه قهرمان در دوره ی دکترای دانشگاه (درکانادا) آن را منتشر کردم. باید به روزبه جان واستاد قهرمان و همسر فرشته خویشان دست مریزاد گفت.برای همسر و برادر و دختر خانم آقای روزبه قهرمان شادی های بیشتری را آرزو می کنم.