تا خيمه گاهِ ماه

 رضا افضلی

مردي بُراق كالبدش را

درغُرفه ی كنارِ حرم بست

تا از ميانِ حيرتِ آيينه خانه اي

معراجِِ خويش را

                    بياغازد

تا بامِ

         بام ها

 انبوهِ بي قرار

چون حلقه هاي ماتم

گردِ هم آمدند

تا در مُربّعي

هرضلعِ آن دَريغ

زنجيره ی سكوت بسازند.

يارانِ پاي بسته به زنجيرِ زندگي

در حلقه ی عزا

               ديدارتازه كردند

زيرِ تگرگِ حسرت و اندوه

با بارِ ماتمي

              چون كوه

بارانِ گرم گريه

هرچيز را ز خاطره جز يادِ مرگ شست

در غرفه ی پرآينه ديدم

چشمانِ بي نهايت

بارانِِ بي تماميِ عالم را

                      مي گريند

ياران من بياييد

تا در عزاي خويشتنِ خويش

از طاقه هاي تيره ی يلدا

پيراهنِ سياه بپوشيم

در استخوانِ انسان

از لحظه ی تولّد

انبوهِ موريانه ی مرگ است

انسان چو يك درخت

مي ميرد ازدرون

هر چندپرشكوفه و برگ است

هر صبحدم كه چهره ی خود را

روي زلالِ آينه مي بينم

احساس مي كنم

در رِشته هاي خويش

كفن پيچ مي شوم

بايد چگونه باشم

در فرصتِ يگانة هستي؟

وقتي به سانِ آدم برفي

در هُرم آفتابِ زمان

                       هيچ مي شوم

وقتي نخست گوهرِ دندان

افتاد از دهانم

خشتي ز طاق افتاد

فرياد بركشيدم

اين خانه ماندني نيست

دستي به روي صفحه ی پيشاني

بي وقفه مي نويسد

خَطّي كه خواندني نيست

بايد بُراق خود را

آماده ی سفر بگذارم

وقتي كه مرگ

                  صاعقه وارآيد

بايد به روي اسب بخوابم

طبلِ سفر به گردن طبالِ غفلت است

آه!

مردي بُراق كالبدش را

در غرفه ی كنارِ حرم بست

رفت و ميان آينه گُم شد

تا از ميانِ حيرتِ آيينه خانه اي

پروازِخويش را

با بال هاي شعر

                  بياغازد

تا خيمه گاه ماه.

          بیست و هفتم آذر ماه سال شصت و هفت/مشهد