سیلِ رنگ است گذر می کند از معبر هند/ به: هاشم «جواد زاده ی عکاس و شاعر و نقاش»
سیلِ رنگ است گذر می کند از معبر هند
رضا افضلی
به: هاشم «جواد زاده عکاس و شاعر و نقاش»
سیلِ رنگ است گذر می کند از معبر هند؟
یا پلِ قوس قُزح می گذرد از سر هند؟
سبز و عنّابی و لیمویی و می گون و بنفش
موجِ رنگ است به بالا و بردختر هند
آبی و نقره ای و زرد و شرابی و کبود
یشمی و گُلبهی و سرخ، به بوم بر هند
آشکار است به هرجا نگری سرخ و کبود
خالِ پیشانی بس دختر و بس مادر هند
جلگه ی سبز شمالی شده رَخشان چو نگین
برسرِحلقه ی پر عشوه ی انگشتر هند
دشتِ کشمیر به شولای طرب کرده نهان
با گل و برگِ معطّر، تن وهم پیکر هند
می دهد هر سوی بازار بسی بوی شگفت
فوفل و مشک وعبیرو هل هم عنبر هند
مست از عطر و شَمیم گل بی نام ونشان
آهوی شامه چَرَد سوسن و سیسَنبر هند
سیل عُشّاق، روانند سوی تاج محل
تا که بینند مزارِ زنِ نام آور هند
تا شود شهره ی آفاق به اقصای جهان
تیشه ی عشق تراشیده زبس مرمر هند
سیل جمعیّت فقر است و غِنا موج به موج
که روان است چو رودی عجب از بستر هند
آن سوی کاخِ مهاراجه و صد قصرِ تهی
خوابگاه فقرا درگذر و معبر هند
مسجد و معبد و بتخانه و گنگا ی هنود
غرق نجوا و دعا جمله به سرتاسر هند
با تن چرب نشسته، به لبش وردِ خَفی
رنگ و خال است به پیشانی جادوگر هند
عالَمی رنگ به رنگ است به هر جا نگری
دهلی و بمبئی و مَدرس افسو نگر هند
چه کشید ه ست به جمعیتِ اضداد به صبر
گاندیِ معجزه گر، تاکه شده رهبر هند
او چه مردی است که هفتاد و دوملّت، نه، هزار
آشتی داده به هم، تا شده پیغمبر هند
بی خدایی و خدا جزر و مد بحر شگفت
گم شده در دل بس مسلک و بس باور هند
ساقیِ عشق ز هر بتکده و مسجد و دیر
باده ای در غَلَیان ریخته در ساغر هند
از دل فقر، برآورده بس اندیشه وران
تا رود سوی غنا، کِشتیِ بی لنگر هند
هرکه طاووس بخواهد بکشد جور سفر
تا دلی باز کند در گذرِ کشور هند.
1/2/87
توضیح:بنده کتاب هایی بسیار در باره هند خوانده و فیلم هایی فراوان در باره این کشور اضداد، دیده ام اما هرگز پایم را به سرزمین هندوستان نگذاشته ام. چند سالی پیش از بسته شدن کامل راه های مجازی،توفیق یافتم که به کمک تکمه های رایانه و جام جهان نمای اینترنت ،برق آسا و کمتر از هشتاد روز،در دنیای پهناور چرخ بزنم و سیاحت کنم. آن چه خواندید حاصل یکی از سفر های من به دور دنیا بود که سال پیش قلمی شد.
