رضا افضلی     

 روزگاروانفسا

آدم ها

سلامشان را مي خورند

غرورها

به هم تلفن نمي زنند

وپلّكان «بالا بنا»ها

كوچه هاي آشتي كنان نيست

آزاديِ راحت

باتِلِّق قفلِ در آغاز مي شود.

آدم ها

 با ابرها و آنتن ها

                     نزديك ترند

وقوافلِ ابرهاي ابلق

بر تنهايي آدميان

                       اشك مي ريزند.

كسي در اتاقك سيّار

سخن نمي گويد

و تكمه هاي روشن

ساربان اين كجاوة عمودي است

كسي به در خانة همسايه اش نمي كوبد

نا خداي اين كشتي

دستي است كه پاكتِ حق شارژ را تحويل مي گيرد

صداي جاز

ديوار همسايه را مي لرزاند

وآدم هاي شب بيدار

از پنجره هاي روشن

با مردم جهان ديدار مي كنند

خروسخوان

بي خوابي ها، به توقفگاه مي روند

خستگي ها

               استارت مي زنند

بی خدا حافظي

خميازه ها رانندگي مي كنند

ودهان ها در صفوف چراغ خطر

بي اشتهايي را گاز مي زنند

دلواپسي ها از اين پله ها به آن پله ها مي روند

وازين گيشه به آن گيشه

تابسته هاي كاغذين را به برگه اي ماشين شده

                                          بدل كنند

چشم هاي خسته كار مي كنند

ومغز هاي خسته چرت مي زنند

يك چشمش خواب،يك چشمش  بيدار

زندگي مي گذرد.

روزگار وانفسا همين است.  

                                     رضا افضلی30/1/ 82