رضا افضلی     

نیروی ناشناخته ای , ما را

می برد .

اما کدام یک ز من و تو

در پیش بود ازان دگری , آیا ؟

وان کس - چه من , چه تو -

چون گام سست کرد , رسیدیم ما به هم .

یکچند اگر هیچ نمی گفتیم

چون شرممان شکست

باران حرف بود که یکریز

 
می ریخت .

دلها گرفته بود و تمامی نداشت حرف .

        ***

هم را ندیده سیر ,

آن روزها چو برق گذشتند ...

        ***

گویم به خود , دریغ !

تکراری اند اگر چه همه روزهای ما ,

تکرار روزهای عزیزی که رفته اند

در وهم نیز نمی گنجد !

       ***

ای سرو پایدار !

آن قمری ام که عشق تو دارد مرا اسیر .

سر سبز باش و از سر من سایه وا مگیر !