رضا افضلی     

به خلوتي كه پدر، بذر عشق مي افشاند
مرا به دامن خود همچو دانه اي مي برد
ز روي خاك مرا گر پرنده بر مي داشت
به پيچ پيچِ رهِ بي كرانه اي مي برد

اگر پرنده مرا مي ربود و مي شد دور
ز پنبه زارِ افق با شتاب پر مي زد
به روي حاشية سبزِ دشت مي چرخاند
به گاهوارة لرزانِ لانه اي مي برد

براي جوجة خردي كه مي گشود دهان
چو غنچه اي كه گشايد لبانِ سرخش را
به بال خسته و قلب تپنده اش، مادر
به سانِ مرحمتِ مادرانه اي مي برد

به چينه دانِ حقيرِ پرنده مي رفتم
كه تا نگاه كنم ظلمت شكستن را
مرا پرنده از آن كوچه هاي پيچاپيچ
به سوي سرخرگ بي نشانه اي مي برد

براي جوجه توان مي شدم، به آرامي
كه شاد، گردن خود از سبد در آويزد
چه خوب بود كه ته ماندة توانم را
به سوي حنجره اش چون ترانه ای مي برد

غبار لِه شده ام روي خاك مي پاشيد
به چنگ نقره اي اش، هستي مرا باران
به زير خاك چو خاكستري نهان مي كرد
مرا به بستر خوابِ شبانه اي مي برد

به عمقِ تيرگي از دور، ريشه مي آمد
چو مارِِ تشنه مرا با نياز مي بلعيد
ز سبزْ راهِِ رگانش، درختِ بالنده
به سوي ديدة خوابِ جوانه اي مي برد

صداي باد مرا همچو چشمِ نوزادي
به روي شاخة سبز بهار وا مي كرد
دوباره مي شدم آن سيب سرخ پر آبي
كه مي فتادم و جويِ روانه اي مي برد

زلالِ جوي مرا روي پنجه هاي بلور
ز تونلِ سيه و تنگِ پل گذر مي داد
ز ساحلِ خزه ها و صفوفِ ماهي ها
به باغِ سبزِ لبالب ترانه اي مي برد

ز روي آب مرا دست عاشقي بي تاب
به گونة گل سرخي درشت بر مي داشت
مرا به شيوة تنگي گلاب بو مي كرد
به سوي مايدة عاشقانه اي مي برد

دوباره مي شدم آن دانه اي كه خود بودم
ميان دامن مردي كه بذر مي افشانْد
غريزه باز مرا روي توسنِ تقدير
به سير دايرة جاودانه اي مي برد.
   
                                      رضا افضلی 12/3/65