رضا افضلی     

گويد نوه ام ماني:

گويد نوه ام ماني:كو موي شَبَق پوشت

برف است كه می بارد بر صبح بناگوشت

هنگام سخن گفتن،گويند همه: بوده

موهاي بلند تو ،رقصان به بَر و دوشت

گم كرده جواني را، از كوچه ترا آرند

زير بغلت گيرند،چون مستت و مدهوشت

گويند جواني ها، چون رود روان بودي

تبخير ترا كرده، چون بركه ي خاموشت

از اهل ادب بودي، اما زچه رو اكنون

كم كم شده هر چيزي، از ياد فراموشت

تا كودك خردي را، گيري به بغل از مهر

ازبيم نفس هايت، گيرند ز آغوشت

گفتم نوه را: خوش باش، اكنون كه ترا باشد

اين پيكر سهراب و اين گونه ي گلپوشت

كاووس زمان هر روز، سازد به رَهَت آتش

كزشعله بتازاند مانند سياووشت

ماني! به جهان ماني! با شادی و خوشخواني

عشقت همه دم يارو، امّيد همه توشت

بي وقفه بُرو تا باز، روزي نوه ات گويد:

«برف است كه مي بارد برصبح بناگوشت».

  رضا افضلي پنج شنبه 25شهريور 1389 تهران