رضا افضلی     

در انزوا ، گر فارغ از غوغايم اي دوست
پوياي راهِ روشنِ فردايم اي دوست

در جستجوي چشمة پاكِ صداقت
خشكيده است از تشنگي، لبهايم اي دوست
 
بودم زماني موجِ خشم آگين و اينك
چون ساحلِِ بی جنبشِ دريايم اي دوست

اينك كه بيني رَسته از غوغا گری ها
باشد فرازِبرج خلوت، جايم اي دوست

وقتي كه تنهايي كنارم مي نشيند
باور مكن گر گويمت، تنهايم اي دوست.

                                       رضا افضلی مشهد1351