مصاحبه/ شعر رضا افضلی* 8/3/64
- اي شعر
در شهرهاي آتش و توفان چه مي كني؟
- دنبال قلب لِه شده مي گردم
دنبال چشمها
كه چو تسبيحِ پاره اي
پاشيده بر زمين
دنبال چشمها
كاينك نگينِ خاكِ خرابند
وين خاك از درخشش آنها
غرق ستاره است.
دنبال يك كليك جوانم.
- آيا نشانه اي داري؟
- آري
بر او نشانِ حلقة عشق است
تازه عروسِ او
با انتظار، دستكشي را براي شو
مي بافد
در بطن او تَحرّكِ گهگاهِ يك جنين
احساس مي شود
- اي شعر
با زخم هاي سُرخ و كبودت
بر اين خرابه هاي دمادم چه مي كني؟
- دنبال پاي دختركي هستم
كز گيسوان او
مهتاب مي چكيد
وقتي كه بمب آمد
گيسوي طفل را
دستي كنار آينه مي بافت
- اي شعر
با واژه های همچو حريرت
مثل نسيم در وسط سنگهاي سخت
برتو چه حاجتي است؟
- من چون هواي تازة يك باغ كوهي ام
در بيشه هاي آتش
وقتي نفس به سينة هستي گرفته است
- دنبال چيستي؟
- دنبال عشق, عشق به هستي
عشقي صداش ـ مثل صداي پرنده ها ـ
مثل كبوتران كه به هر جاي آسمان
بي پرسشي به گشت و گذارند.
- اي شعر
انبارهايشان
از دانه هاي مرگ و سياهي
لبريز است
گوي زمين نوالة چربي است
در پنجه هايشان
چه ساده اي برادر!
برگرد! ورنه اينان
قلبِ تو را چو لالة پرپر
بر باد مي دهند
اي شعر
با دستهاي خالي
در هايهوي اين همه دشمن چه مي كني؟
- من مصلحم عزيز!
گاهي كلامِ مهرِ عزيزِ قبيله اي
چون آب
يك آتش بلندِ خطرناك كينه را
خاموش مي كند
- اي شعر
فرداي روزگار چه سان است؟
- فرداي روزگار
از آنِ دستهاي كبود است
از كودكان آتش و دود است
فرداي يك كبوترِ برفين است
كاسوده در نسيم سحرتاب مي خورد.
رضا افضلی 8/3/64
