*چون توده هاي مِه/به روانِ مادر بزرگِ صبورم: کبری کیانی طلایی/رضا افضلی*23/2/1362
چون چار جوجه خرد و كلان، كودكان من
در زير بال هاي «بهار» آرميده اند
من
چون آتشِ هنوز گدازان
با دود
اين نوالة موجود
سگ هاي هار ِِاندهِ خود را
آرام مي كنم.
شب بويِ ياس دارد و سرخيِّ نسترن
با كوهِ خستگي
آخر براي چيست نمي خوابم؟
مادر بزرگِ من
آن كوهِ استقامت و اندوه
با هايهاي قُل قُلِ قليانش
امشب ميانِ خانة من گويي
تكرار مي شود:
وقتي كنارِ بسترِ ما شب ها
غم هاي خفته اش
بيدار مي شدند
مادر بزرگ!
آيا چگونه بود كه تا نيمه هاي شب
در نورِ گنگِ «لَمپا»
بيدار مي نشستي و انبوهِ دود را
چون توده هاي مِه
بر جنگلِ بزرگ غمانت
پيوسته مي دميدي
شب هاي بي ترّحُمِ يخبندان
آيا چه مي كشيدي
تا كُرسيِ قديميِ تو ما را
چون جوجگانِ لاغرِ بي مادر
در زيرِ بال هاي لطيفش كشانده بود؟
مادربزرگ! قُل قُلِ قليانِ کهنه ات
امشب براي من
مفهومِ تازه اي ست
همسانِ تو كه آخرِ شب ها به بسترت
با تلخيِ عصارة تنباكو
تخدير مي شدي
امروز من به تلخيِ سيگار
اعصابِ خويش را
پیش ازحلولِ خواب
تخدير مي كنم
چون تو به رويِ آتشِ غم
آب مي شوم
تا جوجه هاي خويش كمي سير مي كنم.
يادش به خير، ديزي سنگي
با آتشِ غمانِ توهرشب به بار بود.
«زهرا» که با جهیزة رنج و امید خود
از کار، سوی خانة شوهرروانه شد،
«فاطي» براي «بي بيِ خيّاط»
هر روز مي دويد
از طاقه هاي رنگيِ عمرش
هرلحظه مي بريد
امّا لباسِ تازة عيدش
با تارِرنج و پود غمت شكل مي گرفت
«ابرام» هم ـ بميرم ـ
نان آورِ صميميِ كوچك
در تونلي سياه كه يلداي رنج بود
با نقب هاي رفته به كوه زغال سنگ
مي كَند جان و باز تو در آستانِ يخ
اندوهِ تيره ات، غمِ خاكه زغال بود
من هم براي «حاجي»
هر روز مي دويدم
از پيشخوانِ صرّاف
تا سرسراي بانك
از پلّه هاي شركت
تا شعله هاي كورة آجر
تا در صفِ طويلِ زن و مرد كارگر
شب ها ولي به خواب تو
ديوار كهنه مان
مي شد خراب و چار يتيمت
قربانیانِ بارش آوار مي شدند.
مادربزرگ!
ياد اتاقِ كوچك نمناكت
پيشانيِ مرا
چون برگ صبح، غرقِ عرق مي كند هنوز.
رضا افضلی 23/2/1362
در تصویر از راست به چپ:
رویا بهرامی(دختر خواهرم زهرا)/ زنده یاد حسن بهرامی (همسر خواهرم
(دخترک نشسته روی زانوانش طاهره بهرامی/ زهرا خواهر بزرگم/
مریم بهرامی دخترش/ زنده یاد کبری کیانی طلائی (مادر بزرگ مادری ام)
/محمد ابراهیم کیانی طلائی دائی ام/مشهد/حدود سال 1351
