رضا افضلی     

دارم هنوز می روم،امّا نمی رسم

 رضا افضلی

دارم سقوط می کنم

                         انگار

زیرِ دو پای زَخم

بس ریگ و سنگریزه به پایین کند فرار

در نیمه راهِ مقصدِخودگیرکرده ام

یک گام روبه پیش

صد گام رو به پس

چهرِشباب وگونه ی شاداب عمر را

باخیش رنج و پنجة غم پیرکرده ام

باچشم سوزناک

وَانگشتِ ملتهب

پای به خواب رفته و مُچ های پُر ورم

باتشنه کام قمقمة داغ و بی بخار

تاخیرکرده ام

دارم هنوز می روم،امّا نمی رسم

گامی جلو نبرده که لغزم به جای پار

باچهرِپرعرق

چون دفتر قدیمی بقّال های پیر

هردم کتابِ زندگی ام را زنم ورق

این خستگی زصخره و کوه بلند نیست

با کس مجالِ منطقیِ چون و چند نیست

رایانه است و صفحه کلیدی به پیش چشم

«وب»، بسته است و نعره زند شعرِمن بلند:

اشباحِ بی نشانه و پنهان به آسمان

سد بسته اند در رَهم «ای وای!

                                          ای هوار!»

«اینترنتِ» مُجاز نمی آیدَم به کار

ازقلّة بلندِ دماوند

دارم سقوط می کنم انگار.

                          مشهد 14/5/1390