پستان تپّه ها

پنهان به زير مخملِ سبز طَراوت است

در نرمبار عصر

شاعر نشسته بر سر ايوانِ راحت است

از چارسوی، خانه ی شاعر

چشمانِ پاكِ پنجره ها را

رو سوی كوه و جنگل و صحرا

                                 گشوده است

او فكر مي كند:

آن ريشه ی درختِ اميدم

امروز يك درختِ بزرگ است

فرداست كان بهار بهاران

بر شاخه هاش با لبِ سرخ شكوفه ها

لبخند می زند

دستِ بهار، با نخ سبزه

او را به روی شاخه ی فردا

                           پيوند مي زند

شاعر چو چشمه در غَلَيان است

چون موج، اختيار ندارد

سيلِِ هميشه در جريان است

شاعر اگر قرار ندارد

از دور مردِ خسته شاليكار

                           می پرسد:

شاعر! چه ساعتي ست؟

اوخویش را در آینه می بیند

موجِ سپيده سرزده از مويش

فرياد مي كشد:

چيزي به آفتاب نمانده ست.

او از كنار نرده

برگورهاي تازه ی نزديك

آواز مي دهد:

اي سروها كه از تبر مرگ

در خاك خفته ايد

گلسرخ های ريخته در راهِ آفتاب

من زنده ام هنوز

اينك قطار عصر

با نعره های تُندر

خط مي كشد ميانه ی دشتِ تفكّرش

فوجِ مسافران

خم گشته اند دست فشان از دريچه ها

شاعر، قطار روز و شبان را

هرروز پشتِ پنجره مي بيند

با رنگ هاي روشن و تاری

تابوتِ لحظه ها

محموله های واگنِ باري

شاعر چه سال هاست

جويای يك قطارِ بزرگ است

با شوق و شور، دست تكان مي دهد كه:

                                            آي!

چيزي به آفتاب نمانده ست.

زنبيلِِ گل به دست

بانوي شاعر است كه از راه مي رسد

شاعر به رقص بانگ بر آرد:

بانوي مرد وار!

پيغامِ آفتاب رسيده ست

تزيين كنيم سر در و ایوانِ خانه را

شکلِ جواني اش

با يك سبد تمشك و گل سرخ

از آستانِ در

               آواز مي دهد:

«مادر!

دوباره سفره ی ما سبز مي شود»

شاعر به ياد آرد و گويد:

ما را چه گونه های گُليني بود!

ما را چه ابروان سياهي بود!

سر مي كشد به كودكي خويش

سر مي كشد به مكتبِ ملّا:

رد های تركه بر كف پاها

هرروز

تكرار يك كتاب.

اينك

افكار گونه گونه ی شاعر

چون بركه ای زلالِ زلال است

يك دسته غازغلغله، امّا

آرامش طلايی او را

                      آشفته مي كند

گر چه زمان

              زمان غروب است

شاعر به نعره بانگ بر آرد:

باور كنيم

چيزی به آفتاب نمانده ست.

                             رضا افضلی سوم مهرماه ۱۳۶۴