رضا افضلی     

به :سید ابوطالب وظیفه دان

مرا به مزرعه ی روشنِ ستاره ببر
براي چيدنِ گل هاي بي شماره ببر

بگير دستِ مرا همچو طفل و در مهتاب
به گردشِِ رمه ی ابر پاره پاره ببر

به دشتِِ آبيِ مهتاب هاي رؤيايي
به بالِ ابر نشان و به يك اشاره ببر

خيال كودكي ام لاي لاي مي گويد
مرا به جنبشِ آرام گاهواره ببر

به راهِ كودكي ام سكّه ی شعف گُم شد
براي جُستن شادي مرا دوباره ببر

به موي دختر همبازي ام، بزن گلِ ماه
براي گردنِ او طوقي از ستاره ببر

بگير سكّه ی خورشيد و ماه را از من
براي مونسِ خُردم چو گوشواره ببر

بريز برسرو رويش شكوفه ی گيلاس
مرا به شاديِ او تا كنم نظاره ببر

تنِ گداخته ام چون كوير مي گويد:
مرا به بارشِ سرد و زلالِ چاره ببر

بيا سياوش پاكي! سواره بر اسبت
مرا ز جنگلي از آتش و شراره ببر
                          رضا افضلی (چهارم خرداد ماه 1365 )