آهن

 رضا افضلی

آن آهنم كه پنجه ی آهنگرِ زمان

هر دم مرا به دوزخِ آتش فرو بَرَد

رقصانَدَم به كوره ی تابيده اش به خشم  

تا سرخي ام ز آتشِ او رنگ و رو بَرَد

گر لحظه اي به سرديِ سِندان سپارَدَم

رگبارِ پُتك بر سرم آيد ز هر كنار

سوزِ درون به جاست، كه بي وقفه از برون

بس ضربه هاي سخت شود بر سرم نثار

تا مي بَرَد به آب مرا دستِ خسته اش

با بانگِ شوق، پيكرِخود شستشو كنم

گويم به خود كه خيش شدم تا كه عاقبت

هر خاك را به ناخنِ خود زير و رو كنم

امّا دوباره در دلِ آتش بَرَد مرا

تا بسپرد به ضربه ی بس پتكِ بي قرار

هر بار چون به سردي آبم فرو بَرَد

فرياد مي كشم: كه به پايان رسيد كار        

                                         5/10/64