آه ودم/رضا افضلی
آه ودم
....
هم را نیازاریم بی آن که بخواهیم*
بی خود چرا از مهر یکدیگر بکاهیم
.
سر را به روی شانه های هم گذرایم
تاکس نپندارد که ما بی تکیه گاهیم
.
این عمرِکم، صد سال هم باشد دو روز است
گوید مَثَل: ما یک دم کوتاه و آهیم
.
داند زمین هرچند روی آن بتازیم
آخِرمیان دامن خاکش گیاهیم
.
باخویش خواهد بُرد، بادش خاکمان را
گرمستمند و گر غنی، گر پادشاهیم
.
ما خاکیان آخر چرا خاکی نباشیم
با هر مقام فضل و مال و جایگاهیم
.
صیاد یکدیگر شدن در شأن ما نیست
وقتی که خود آهوی این نخجیرگاهیم
.
از هرطرف امواج طوفان در کمین است
سر را بَرَد باخویش و ما فکر کلاهیم
.
بر باد خواهد دادمان آن دست پنهان
درپیش طوفات حوادث برگ کاهیم
.
زیبایی هستی نمی آید دوباره
یک بار در دنیا، بهشتی پایگاهیم
.
باید ز گنجشکان بیاموزیم امّید
کمتر نه از گنجشک های صبحگاهیم
.
رقص کلاغ و نوک زدن بر برف زیباست
وقتی که محو برف یکریز پگاهیم
.
حیف است از قهری عبث هستی شود تلخ
وقتی که شهد مهربانی را گواهیم
.
«مولای رومی» گفته:دنیا بهر شادی ست
گر غیر این باشد همه در اشتباهیم
.
مارا نباشد دوستی بااهل آزار
پروردگان اشک چشم و دود آهیم
.
تاریخ دارد یاد در ذهن عجیبش
قربانیان حکم میر و تیغ شاهیم
.
آتش گلستان می شود در زیر پامان
زیرا سیاوش های پاک و بی گناهیم
.
هر جا به پا گردد ترازوی عدالت
ازجابران درپیش داور داد خواهیم
.
رضا افضلی9/11/93
.
* يكديگر را می آزاريم
بی آن که بخواهيم.
مصرع اول غزل بنده ترجمه منظوم پاره فوق از شعر خانم مارگوت بیکل است.
از سرکار خانم زری مینوئی و جناب آقای رضا خالصی که برای یافتنش کمکم کردند سپاسگزارم.
http://rezaafzali.blogfa.com/posts/ عناوین مطالب وبلاگ رضا افضلی
+ نوشته شده در بیست و یکم اسفند ۱۳۹۵ ساعت 13:21 توسط رضا افضلی
|
