باده ی باران/ از رضا افضلی/به:سید مهدی سیّدی

 

 باده ی باران

 

 باد بهار آمد و من بي خود و بي خويشتنم

داده ز ابريشمِ خود باز يكي پيرهنم

 

باغ طرب را به ميان، چون كمري نقره اي ام

جوي زلالي شده ام، گر چه شكن در شكنم

 

آبِ به باغ آمده ام، مي بَرَدم موج زمان

گر نكنم غلغله اي، سود چه از آمدنم؟

 

مرغك خوش نغمه! بخوان بر سر هر شاخه ی من

تا كه نيفكنده زمان همچو درختي كهنم

 

بارش برفي كه وَزَد بر سر و بر چهره ی من

قوي سپيدي كند اين زاغِ سياه ذقنم

 

رشته ی پيري به رُخم پرده ی توري فِكند

تا كه در آيينه دگر،خود نشناسم كه منم

 

موي سپيد آمده هان باده بده زان كه دگر

دست ندارد ز سرم تا كه نبافد كفنم

 

دزدِ جواهر شده هر سال و مَهي تا كه بَرَد

گوهرِ ناب صدف از، مِجري سرخِ دهنم

 

گله ی موري خورَدَم، چون خوره، اما به نهان

تا كه به ناگه، به دمي ريزم و درهم شكنم

 

بستري از گُل بفِكن در وسطِِ سبزه مرا

تا به تمامي نشده خونِ جواني ز تنم

 

تازه بهارا، تو مگر رنج و غم از دل ببري

جوي زلالم كني و غَلْتْ دهي در چمنم

 

عاشقِ آن جام تو و باده ی باران توام

باده بده باده بده، تا حَدِبي خود شدنم.

                                                    رضا افضلی

                                            شانزدهم اردی بهشت۶۸ 

 

 

با من بگو/سیاوش!/اين چندمين گذارِ تو از كوهِ آتش است؟

 

 سياوش

 

 

با من بگو

            سياوش

اين چندمين گذارِ تو از كوهِ آتش است؟

 

سودابه هاي سودا

هر روز، هيمه هاي هوس را

در امتدادِ راهِ تو

                    انبار مي كنند

 

اي جسته بارها

از شعله زارها

با توسن بلند

اين بار هم ز بيشه ی آتش

تازان و سرفراز

                  گذركن

زان سان كه عاشقانِ شكوهت

در سورگاهِ آخرِ هر سال

خود آزمونِ جَستن از انبوه شعله را

                                  تكرار مي كنند

 

با من بگو

              سياوش

اي گُردِِ سربلند!

اين چندمين گذارِ تو از كوه آتش است؟

                                        رضا افضلی     8/8/69

 

برای روزبه قهرمان به امید آینده های روشن

 

انسان

شنيده بوي رطوبت، ز بامِ ابر دو بالم

نه بيمِ نيزه ی برقم، نه باكِ تيغِ هِلالم

 

دلِ زمان به تضرّع دگر به رحم نيايد

اگر چو ابر بگريم، وگر چو رعد بنالم

 

منم كه اسبِ قَدَر را به زيرِ پاي درآرم

منم كه فاتحِ قفل خزانه هاي محالم

 

به چشمِ خويش ببينم، بهارِ روزبهي را

شود درخت بزرگي، پر از شكوفه، نهالم

 

شوم شبانِ بزرگِ هزار گلّّه ی اختر

رَسَم به قلّه ی دوري كه رفته است خيالم

 

چنان به اوج زنم پر به بالِ دانش و رويش

كه آفتاب بسوزد، ز پُر تواني بالم

 

چنان به ميوه نشينم، كه خوشه هاي ستاره

به شاخه هاي طراوت، شود چو ميوه ی كالم

 

لبِ كتاب بگويد، سخن خموش برآيم

شنيده گوش نگاهم، از او جوابِ سؤالم

 

به جرعه هاي زلالِ بخيلِ چاه چه حاجت

مرا كه در خنكايِ هزار جوي زلالم    

                                         رضا افضلی 24/11/64

 

     حدود ۲۳ سال است از سرودن این شعر که از یک غزل استاد محمد قهرمان استقبال شده است می گذرد.با شادی فراوان و هم زمان با تحصیل مهندس روزبه قهرمان در دوره ی دکترای دانشگاه (درکانادا) آن را منتشر کردم. باید به روزبه جان واستاد قهرمان و همسر فرشته خویشان دست مریزاد گفت.برای همسر و برادر و دختر خانم آقای روزبه قهرمان شادی های بیشتری را آرزو می کنم.

بار ديگر به تماشا برويم از قدرت الله شریفی

بار ديگر به تماشا برويم

- به تماشاي همه آينه ها -

اي چو من رفته و نشناخته تصويرت را

خويش را بايد ديد

من درين آينه جز نيمرخ مغشوشي

همة قامت خود را نتوانستم ديد

قد بلندي مي گفت:

هيچ كوتاه در اين آينه خود را نتواند ديدن

برويم....

نردباني آريم

زندگي در اوج است.

                     قدرت الله شریفی

به یاد سفر شیراز

      ... بار دیگر به مزار حافظ و سعدی و خواجو رفتم. تابستان  13۶8 بود. توسط سیروس نوذری شاعر صمیمی و برادر همسر دوستم دکتراسماعیل شفق،با استاد عبدالعلی دستغیب ملاقات کردم. درعصری دلباز بالای ایوان با صفای خانۀ نوذری در منطقة «آب زنگی» که تپه ای چشم انداز آن بود نشسته بودم. ایوان منزل سیروس عزیز، مشرف به حیاط چند همسایه اش بود.آن پایین مردی مو نقره ای که به نظرم خیلی آشنا می آمد، با شلنگ باغچة خانه اش را آب می داد. سیروس از بالا با صدای بلند گفت: آقای خائفی میهمان داریم از مشهد. خائفی چند دقیقه بعد با مهربانی پیش ما آمد. در دورة جوانی شعرهای پرویز خائفی را خوانده و عکس هایش را در مطبوعات دیده بودم. در آن ایام با دوستم قدرت الله شریفی از شعرهای کتاب «حصار» خائفی زمزمه می کردیم. شب را در حضورپدر ومادر آقای نوذری که هنوزدرقید حیات بودند میهمان آن عزیز بودم ودخترک ملوس و جذّابش شیرین زبانی می کرد.

      صبح روز بعد به زیارت حافظ و دوباره به دیدارپرویزخائفی رفتم که در ساختمان پشت آرامگاه به کاراداری اشتغال داشت. بعد از حضور بر مزار فریدون توللی درحافظیه، به دیدار زنده یاد شاپور بنیاد رفتم که در آن زمان سرگرم شغلِ کتابفروشی بود.شاپور با مهربانی مرا به خانه ا ش دعوت کرد. از پدرش می گفت که معمار بوده واز همسرش که با مرگی نا منتظراو را داغدارکرده و در سوکش نشانده است. بعد از دیدار بنیاد به منزل اوجی رفتم. او که فهمید من دوست و همکار و هم اتاق استاد محمد قهرمان هستم از احوال استادان: قهرمان، اخوان ثالث و دکتر شفیعی کدکنی پرسید. ساعتی را به شعرخوانی و گفتگو دربارة  شاعران خراسان وانجمن های ادبی گذراندیم. خانۀ اوجی همان نزدیکی های باغ ارم بود.درسفری دیگر، به دیدار دکتر عزت الله نوذری استاد تاریخ دانشگاه شیراز رفتم. دکتر نوذری از رنج هایی که در راه تحصیل دانش در خارج از کشور کشیده بود سخن می گفت. محبت های استاد و خانواده اش را فراموش نمی کنم.