مرواريِ شعر

 

آن را كه به دلِ عشقي و در سر هدفي نيست

جز كهنه كتابي يله، بر روي رفي نيست

 

مرداب اگر نيست بگو تا چه بنامم

سيلي كه به ره مانده و هيچش طرفي نيست

 

گر عمر تبه شد به رهِ عشق چه افسوس

او را كه به راهش سپرد جان، اَسفي نيست

 

نزديك شده نوبتِ ما تا كه بدانيم

هستي به جز از چشم براهي به صفي نيست

 

آواز بخوانيم كه جز فرصت باقي

هنگامة خوش نوشي و شور و شعفي نيست

 

از بانگِ عزا تا كه كني پاك شبم را

راهي به جز از غلغلة تار و دفي نيست

 

برخيز و تو خود دست بيفشان كه پس از ما

در دادنِ اين دِين به هستي، خلفي نيست

 

مرواريِ شعري كه درخشد به لبانم

جز خلوتِ شبهاي من او را صدفي نيست.

                                                                            1/3/66