بركه ای شفّاف چون صبحی زلال

رقصگاه ماهيان رنگ رنگ

تا به اعماق زلالش آشكار

ذره ذره،ريگ ريگ و سنگ سنگ

 

در ميان گلّه های ماهی اش

می درخشد ماهی گلفام من

هر زمان توری به راهش افكنم

می گريزد با شتاب از دام من

 

تور من سنگين برآمد بارها

دل به رقص آمد ز شوق و شور خويش

تا كشيدم با اميدش روی خاک

از وزغ لبريز ديدم تور خويش

 

يأس می گويد كه دندان طمع

بركنم از ماهی و دور افكنم

آرزو گويد : كه صد بار دگر

تا به چنگش آورم تور افكنم

                           رضا افضلی

                                                     ۱۸ / ۳ / ۶۴